Ocena wątku:
  • 1 głosów - średnia: 5
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Trójgłos o strzelcach wyborowych Wojny Secesyjnej
#1
W środowisku z natury zainteresowanym celnym strzelaniem strzelcy wyborowi i snajperzy budzą fascynację, nie zawsze uzasadnioną ich rzeczywistym wpływem na polu walki. Wojna secesyjna (ACW) stworzyła warunki do użycia strzelców wyborowych na dużą skalę i tej tematyce jest poświęcony tematyczny tryptyk wydawnictwa Osprey Publishing:

[1] Tomik 60 w serii: Warrior: Philip Katcher: Sharpshooters of the American Civil War 1861–65, ISBN 978-1841764634

[2] Tomik 56 w serii Weapon: Martin Pegler: Sharpshooting Rifles of the American Civil War, ISBN 978-1472815910

[3] Tomik 41 w serii Combat: Gary Yee: Union Sharpshooter versus Confederate Sharpshooter. American Civil War 1861-65, ISBN 978-1472831859

[Obrazek: 1f4b0ca921ce7db5.jpg]

Wzrost znaczenia strzelców wyborowych w ACW był spowodowany rozpowszechnieniem gwintowanego karabinu, zdolnego celnie strzelać na 500 m i dalej. Czy nie czyniło to każdego żołnierza strzelcem wyborowym? Przeciętny żołnierz strzelał z karabinu niewiele lepiej niż z muszkietu. Aby temu zaradzić obie strony formowały specjalne jednostki strzelców wyborowych (Sharpshooters). Dobierano do nich inteligentnych żołnierzy o dobrym wzroku i predyspozycjach strzeleckich. Zapewniano im odpowiedni trening w strzelaniu, obserwacji, szacowaniu dystansów, maskowaniu oraz zręcznym poruszaniu po polu walki z wykorzystaniem właściwości terenu. Celne strzelanie wymagało stanowiska, dającego poczucie względnego bezpieczeństwa. Do tego wszystkiego niezbędny był spryt, samodzielność, spostrzegawczość, zmysł taktyczny, cierpliwość i wysoka sprawność fizyczna, a także - wysokie morale. Od strzelca wymagano o wiele więcej niż od liniowego piechura.

Niekiedy poszczególni strzelcy działali samodzielnie, polując na ważne cele przeciwnika w sposób przypominający dzisiejszych snajperów. Były to jednak przypadki odosobnione, gdyż normalnie strzelcy wyborowi ACW działali jako lekka piechota, w luźnym ugrupowaniu, np. w tyralierze. Celne strzelanie było istotną ale nie jedyną i niekiedy nie najważniejszą bojową zaletą strzelców. 

[1] Przedstawia rekrutację, szkolenie, życie obozowe, wyposażenie i uzbrojenie jednostek strzelców wyborowych po obu stronach frontu, zaczynając od słynnych pułków Berdana a kończąc na konfederackich batalionach strzelców. Przedstawiono trudne początki tej formacji, spowodowane armijnym konserwatyzmem. Zastosowanie bojowe zostało omówione na przykładzie wielu bitew, z akcentem na te w których strzelcy działali w sposób wzorcowy albo odegrali szczególną rolę. Często pełnili oni funkcje pikiet albo dostarczali rozpoznania i jeńców. Jako jednostek elitarnych, o wysokim morale. zdolnych do skrytej infiltracji przeciwnika, używano ich nieraz jako oddziałów szturmowych do szczególnie trudnych akcji. Ciekawe jest porównanie  wykorzystania strzelców po obu stronach frontu.

[2] Omawia główne uzbrojenie strzelców wyborowych ACW, tzn. celny karabin. Pokrótce przedstawiono broń z czasów Rewolucji. Przechodząc do epoki ACW przedstawiono m.in. Enfielda i Springfielda, ale szczególną uwagę poświęcono modelom Colta, Sharpsa, Spencera i Withwortha. Sporo miejsca poświęcono zagadnieniom technicznym. Zanalizowano zalety i wady broni odprzodowej i odtylcowej. Omówiono wczesne lunety celownicze i zastosowanie karabinów w nie wyposażonych. Osobne rozdziały poświęcono strzelaniu na dalekie dystanse, zwalczaniu artylerii, likwidacji oficerów oraz przeciwdziałaniu snajperom strony przeciwnej. Książka zawiera wiele szczegółowych przykładów z epokowych bitew i potyczek. Dyskutowany jest taktyczny wpływ strzelców wyborowych. Z początku byli traktowani jak zwykli piechurzy, tyle z że strzelający celniej od reszty. Upłynęło trochę czasu zanim dowódcy zrozumieli taktyczne korzyści ze strzelców wyborowych, wykorzystanych we właściwy sposób. Ostatni rozdział przedstawia współczesne eksperymenty ze strzelaniem z epokowej broni i dzisiejszą oceną jej skuteczności na różnych dystansach.

[3] Ta pozycja po krótkim przeglądzie rekrutacji, szkolenia, uzbrojenia i taktyki strzelców wyborowych koncentruje się na analizie wykorzystania strzelców wyborowych w konkretnych bitwach: Fredericksburg, Vicksburg i Battery Wagner. Szczególną uwagę w tych akcjach poświecono konfrontacji strzelców wyborowych Północy i Południa. Dyskutuje się różne podstępy a także nowinki techniczne (peryskop!). W podsumowaniu powraca się do rozróżnienia między strzelcami wyborowymi w typowej roli lekkiej piechoty (w Europie byliby to np. jegrzy albo francuscy szaserzy), a ich zastosowaniem typowo strzeleckim, można powiedzieć snajperskim. To drugie, aczkolwiek rzadsze, pokazywało już korzyści z selektywnego, celnego strzelania na dalekie dystanse. Do prawdziwego snajperstwa brakowało jeszcze atrybutu skrytości, ale tutaj niezbędny był już proch bezdymny.

Tematyka tomików częściowo się pokrywa ale każdy kładzie nacisk na inne aspekty. Ogólną wiedzę o strzelcach wyborowych ACW można znaleźć w każdej z tych książek, zwłaszcza w dwóch pierwszych.
Odpowiedz


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości