Super wątek, bardzo potrzebny. Brunirę w broni myśliwskiej często spotykamy już w 18 wieku, jednak w wojsku, które kochało wypolerowany połysk, miała małe szanse - mniej więcej do Wiosny Ludów. Potem zaczyna być szerzej stosowana, także na kontynencie, np. w krajach niemieckich, czego dowodzą liczne publikacje. Wybrałem taką wydrukowaną nie "krzaczkami", tzn. frakturą, ale ludzką czcionką: Caesar Ruestow, Die Kriegshandfeuerwaffen, tom II, 1864. Jest tam mowa także o ogniowym czernieniu stali:
![[Obrazek: 26595540c0c7b06am.jpg]](https://images91.fotosik.pl/493/26595540c0c7b06am.jpg)
Występująca w opisie 'bejca" (Beize) to oczywiście nie impregnat stolarski, w epoce tym terminem opisywano wszelakie płyny służące do barwienia itp. obróbki wykańczającej.
Literatura epokowa raczy nas mnóstwem receptur. Większość z nich należy, niestety, odradzać, z powodu składników. Co tam mamy? A to Sublimat, czyli chlorek rtęci (silna trucizna!), a to Rotrauchende Salpetersäure albo RFNA, czyli paliwo rakietowe (trujące, palne-wybuchowe!). Do stosunkowo prostych i nieszkodliwych należy Spiessglanzbutter, po polsku: masło antymonowe a po chemicznemu: chlorek antymonu (III) (albo trójchlorek antymonu) czyli SbCl3. Trzeba rozpuścić go w oleju tungowym. Uzyskanym roztworem smarujemy starannie oczyszczoną powierzchnię metalu i zostawiamy do wyschnięcia:
![[Obrazek: 97e0f4c9dbf14f43.jpg]](https://images92.fotosik.pl/494/97e0f4c9dbf14f43.jpg)
Zabieg ten będzie powtarzany wielokrotnie aż do uzyskania jednolitej powierzchni rdzy. Na koniec powierzchnię się wygładza i dla utrwalenia efektu aplikuje się werniks z szelaku, etanolu (Weingeist) i smoczej krwi (Drachenblut). Ten ostatni składnik brzmi egzotycznie, jest jednak stosowany w m.in. kosmetyce i da się go łatwo kupić. Przepis podał Friedrich Brandeis w książce: Die moderne Gewehrfabrikation, 1881.
![[Obrazek: 26595540c0c7b06am.jpg]](https://images91.fotosik.pl/493/26595540c0c7b06a.jpg)
Występująca w opisie 'bejca" (Beize) to oczywiście nie impregnat stolarski, w epoce tym terminem opisywano wszelakie płyny służące do barwienia itp. obróbki wykańczającej.
Literatura epokowa raczy nas mnóstwem receptur. Większość z nich należy, niestety, odradzać, z powodu składników. Co tam mamy? A to Sublimat, czyli chlorek rtęci (silna trucizna!), a to Rotrauchende Salpetersäure albo RFNA, czyli paliwo rakietowe (trujące, palne-wybuchowe!). Do stosunkowo prostych i nieszkodliwych należy Spiessglanzbutter, po polsku: masło antymonowe a po chemicznemu: chlorek antymonu (III) (albo trójchlorek antymonu) czyli SbCl3. Trzeba rozpuścić go w oleju tungowym. Uzyskanym roztworem smarujemy starannie oczyszczoną powierzchnię metalu i zostawiamy do wyschnięcia:
Zabieg ten będzie powtarzany wielokrotnie aż do uzyskania jednolitej powierzchni rdzy. Na koniec powierzchnię się wygładza i dla utrwalenia efektu aplikuje się werniks z szelaku, etanolu (Weingeist) i smoczej krwi (Drachenblut). Ten ostatni składnik brzmi egzotycznie, jest jednak stosowany w m.in. kosmetyce i da się go łatwo kupić. Przepis podał Friedrich Brandeis w książce: Die moderne Gewehrfabrikation, 1881.