Jako pierwsze miejsce wskazuję College Hill Arsenal  z bardzo ciekawym ujęciem prezentowanej starej broni i jako źródło wielu informacji, które warto znać.
https://collegehillarsenal.com/

Bardzo ciekawy opis można zobaczyć na przykładzie karabinu Enfield P56 short rifle.
Co ciekawsze rodzynki postaram się wyłapywać i umieszczać w tym dziale.

Wczesna amunicja metalowa na przykładzie konstrukcji Ambrose, Everett'a Burnsid'a i Edwarda Maynard'a.


W latach 50-tych XIX wieku gdy królowały karabiny odprzodowe a iglicowy karabin Dreys'ego był ukrywany w tajemnicy w USA zdolni konstruktorzy zaczęli wymyślać metalową amunicję. Nie była to jeszcze amunicja scalona (brak spłonki) a jej początki wzięły się od wojskowych patronów do karabinów odprzodowych. Przykładem niech będzie jedno z pierwszych rozwiązań czyli papierowe patrony do karabinu odtylcowego Sharps'a.
Omówię tu konstrukcję patronów do karabinów Maynard'a i Bursid'a bowiem rozwiązania Gabriela Smitha czy Mahlona J. Gallager'a są późniejsze.
Maynard opatentował swą konstrukcję karabinu już 1851 r. https://patents.google.com/patent/US8126
i opisał amunicję do niego jako papierową tutkę zamkniętą od tyłu z umieszczonym w środku prochem i pociskiem z niej wystającym. Zresztą w opisie swego patentu, zarejestrowanego pod nr 8126A z 27 maja 1851 r. pisze, że patron powinien być dłuższy niż komora nabojowa, tak aby ogon patronu wystawał poza czoło lufy by gdy lufa jest wciskana w zamek (lufa była uchylna w stosunku do zamka z kolbą), wystający koniec patronu zostanie odcięty przez połączenie krawędzi czoła lufy i górnej krawędzi zamka, co zadziała jak nożyce na końcówkę patrona.
Czyli zasada odcinania była taka sama jak w rozwiązaniu Sharps'a z 1848 r.
Pod wpływem rozwiązań Burnside'a (o którym będzie poniżej) w 1856 r. Maynard opatentowuje patron metalowy, patent nr 1514 https://patents.google.com/patent/US1514...oq=us15141 . Nie można tu jeszcze mówić o łusce ale bardziej o gilzie gdzie jak sam autor patentu pisze – przedziurawiony tylny koniec gilzy może być zamknięty i całkowicie nieprzepuszczalny dla powietrza i wody poprzez umieszczenie jednego lub kilku krążków wosku lub impregnowanego papieru w środku (gilzy) przed umieszczeniem w niej prochu. Maynard wspomina także w opisie patentu, że ową gilzę po strzale należy wyjąć z komory ale w jaki sposób to uczynić nie podaje.
Najciekawsze w tym patencie jest powołanie się świadome na patent Burnside'a z 25 marca 1856 r.:

Cytat:„Wiem, że łuski o zwężającym się kształcie zostały wykonane z blachy miedzianej lub innego twardego metalu, w połączeniu z pierścieniami z miękkiego metalu, jak opisano i przedstawiono w patencie udzielonym A. E. Burnside'owi, 25 marca 1856; i jestem również świadomy, że wspomniany nabój może być użyty tylko w ruchomej części zamkowej i że nie ma w innych szczegółach szczególnych zalet, które wyróżniają mój ulepszony nabój do broni palnej z zamkiem...”

.

cześć, kupię stojak do ładowania  pistoletów/rewolwerów CP

Relacja z pierwszego strzelania z Burnside Carbine

Gdzieś gdzie zielone wzgórza wychylając się z pięknych beskidzkich dolin, gdzie słychać głos trombit z hal znad królowej rzek tam w lesie słychać echo pieśni „heloł, heloł Heleńko jako ci się pasie ...” i głuchy, niski grzmot jaki tylko może wydać broń czarnoprochowa. Tam na wzgórzu Jasieniowej wśród świerków i buków jest strzelnica górska i tam właśnie rozegrała się przygoda Rusznika z jego karabinkiem Burnside i rewolwerem Adamsa ale o tym ostatnim to już gdzie indziej poczytacie.
Pogoda była ciepła i było parno jak to w lesie gdy słoneczko czasem praży zza chmur.
Na pierwszy ogień Rusznik wyciągnął karabinek Burnside. Strzelał z zaimprowizowanej podpórki strzeleckiej kilka razy, jednak zauważył, że średnie skupienie wędruje losowo tam gdzie chce. Okazało się, że karabinek dość mocno podskakuje na podpórce. Lufa w tym karabinku Burnside jest dość lekka-cienka co powoduje, że mocno się wygina podczas strzału.
Po zrezygnowaniu ze strzelania z podpórki i przejściu na strzelania w wolnej ręki. Rusznik mocno się zdziwił gdy na końcu okazało się, że wszystkie pociski z różnych naważek amunicji tj.: 35 i 40 grain prochu A1 oraz 40 i 45 grain prochu ZS4 ułożyły się w jedna wielką dziurę koło ósemki po prawej stronie.
Wystrzelił z wolnej ręki około 40 strzałów. Po pomiarach okazało się, że większościowe skupienie na tarczy to owal mniej więcej o wymiarach 6 do 7 cm średnicy. Rusznik z zadowoleniem stwierdził, że to dobry znak - teraz lekka korekta muszki aby skupienie przesunąć w lewo na 10tke i jeszcze jeden wyjazd by przestrzelać karabinek.

 

Burnside Carbine – czyli czym 4 model różni się od modelu piatego.


Poniżej publikuję artykuł autorstwa Rusznika z marca 2020 r. z moją redakcją i apendixem.

Rusznik napisał(a):Burnside Carbine to jeden z wielu karabinków odtylcowych, który brał udział w Wojnie Secesyjnej w USA. Składny i świetny artykuł o Burnside karabinku napisał wszystkim nam znany Węgier Nemeth Balazs, który znajdziesz pod tym linkiem:
https://capandball.com/the-civil-war-bu ... nd-impact/
Nie ma sensu powtarzać informacji tak świetnie ujętych przez Balazsa zwłaszcza, że nakręcił i film o tym karabinku oto i on : https://www.youtube.com/watch?v=4asi5HKkUi8




W tym artykule zajmiemy się tytułowym problemem czyli jakie są różnice między modelem 4-tym a 5-tym Burnside Carbine.

W literaturze o 4-tym modelu jest wyraźnie i dość czytelnie opisane że ów model powstał około polowy 1862 roku oraz rozpoczęto jego seryjną produkcje około jesieni 1862 roku.

Armia US otrzymała pierwsze 1000 sztuk karabinków około grudnia 1862 roku . Produkcja 4-tego modelu trwała do około połowy 1863 r., ostatnie tysiąc lub nieco więcej sztuk dostało nowy masywniejszy kurek w kształcie litery S jaki widzimy w późniejszym 5-tym modelu Burnside Carbine. Numeracja 4-tego modelu rozpoczyna się nieco powyżej 4000 a kończy około 11000.
W drugiej połowie 1863 roku powstał PIĄTY model Burnside Carbine z śrubką z boku bloku zamkowego z którą współpracował rowek wyfrezowany z boku bloku zamkowego co ułatwiało manipulacje zamkiem na koniu . Pierwsza seria 5-tego modelu Burnside miała te same napisy i punce jak 4-ty model karabinka i wyprodukowano go około 25000 sztuk w latach 1863-64.
Następnie ''powstał'' nowy 5-ty model tańszy, uproszczony technologicznie i materiałowo często mylnie zwany modelem ''1864'' z powodu nowej numeracji i napisów oraz punc i dat wybitych na zamku.
Powstało w tej serii około 20000 sztuk w latach 1864, no w porywach do przedwiośnia 1865 roku. Większość z tej 2-giej serii 5-tego modelu karabinka Burnside została przejęta na wojskowe magazyny i nigdy nie widziała wojny secesyjnej stąd też właśnie w dzisiejszych czasach te karabinki są często widziane i sprzedawane w doskonałym stanie zachowania.

Powróćmy jednak do kwestii różnic pomiędzy 4-tym a 5-tym modelem Burnsida.

Tak więc patrząc na pierwsza fotkę od góry widzimy cały karabinek w tym inny lżejszy kurek niż był stosowany w późniejszym 5-tym modelu , brak śrubki w ramie zamka no można też się tu dopatrzeć innego kabłąka dźwigni zamka, który w 4-tym modelu ma inny kąt pochylenia i jest nieco lżejszy od późniejszego 5-tego modelu.
Druga fotka ukazuje zbliżenie na zamek tu mamy pewność odnośnie braku rzeczonej śrubki z boku bloku zamkowego.
Trzecia fotka widok z góry na zamek i tu mamy wyraźnie ujęte napisy i punce w tym napis na lufie - cast-steel 1862 - oraz wyraźnie zeszlifowanie górnej krawędzi bloku zamkowego nad lufą, które nie występowało już z następnych 5-tych modelach Burnside !
Następna mniej istotna kwestia jest nieco inna płytka [inne wycięcia celownicze] celownika, która już niebyła wstawiana w większości 5-tego modelu.

widok ogólny 5tego modelu Burnside


widok 5-tego modelu i braku u niego owego wyfrezowania w gorze bloku zamkowego jaki jest w 4-tym modelu


widok bloku zamkowego 5-tego modelu z śrubą i rowkiem w bloku


5-ty model z śrubą i wyfrezowanym z boku bloku zamkowego rowkiem dla prowadzenia.
Na kolejnej fotce widnieje opis książkowy z chronologii produkcji Burnside Carbine, jest to z książki Civil War Carbines autorstwa P. Schiffers'a. 4-ty model początek produkcji jesień 1862 roku i koniec produkcji to około połowy 1863 roku.


Oryginalny rysunek - przekrój naboju do Burnside, który był z tłoczonego mosiądzu pomiędzy ładunkiem prochowym a pociskiem była kartonowa przybitka następnie znajdowało się nieco miękkiego smaru pomiędzy ta przybitka a dnem pocisku.


fotka okazująca różnicę w kształcie korków i kabłąków pomiędzy ''starymi modelami 1 do 4'' a 5-tym modelem karabinka.


ujęcie-fotka z różnicami kurka i kabłąków pomiędzy 4-tym a 5-tym modelem karabinka.

A oto filmiki wybrane osobiście przez Autora:

https://www.youtube.com/watch?v=jjt6P7bPV1I

Pan Eric strzela z Burnside 5-ty model...niepotrzebnie ''strasznie trzaska zamkiem i rzuca gilzami''...ale za to celnie strzela od 50 do około 300 metrów w gongi.
https://www.youtube.com/watch?v=1zfO1jQUd9o

Anglik strzela z 5-tego modelu i ładnie pokazuje jak pracuje wyrzutnik gilz w zamku oraz czystość i niezawodność tej broni pomimo jej 160 lat...
https://www.youtube.com/watch?v=HHZxyEzdafc

Anglik elaboruje amunicje do swego Burnsida...
https://www.youtube.com/watch?v=BoPLTeoYfoo

...niezły amerykański filmik
https://www.youtube.com/watch?v=HZnjLTEu9gc

Autor Derek
Gdzieś w głębinach internetu udało mi się wygrzebać kilka fotek ciekawego egzemplarza Burnside na oko wyglądającego na model 4.


Jakież było moje zdziwienie gdy po bliższym i dokładniejszym się przyjrzeniu oraz po konsultacji z Rusznikiem stwierdziłem, że ten oto przedstawiony na zdjęciach egzemplarz co prawda faktycznie jest modelem 4 ale ma taki jakiś dziwny zamek i śrubkę, która występowała dopiero od modelu 5. Ekspert stwierdził, że zapewne była to już XX w. przeróbka broni.
Burnside to taki fajny ciekawy karabin gdzie co chwilę ktoś go poprawiał stąd mamy do czynienia z jego licznymi bo aż 5 modelami. Czym zatem różnił się model 5 od 4 ? Dla mnie przede wszystkim funkcjonalnością. Miał służyć efektywnie w kawalerii a zatem musiał być szybko przeładowywany w czasie jazdy na koniu. Model 4 przeładowywano pochylając go lekko na lufę co stabilizowało zamek i umożliwiało ponowne załadowanie karabinku. Ta pozycja jednak dla jeźdźca nie była zbyt wygodna i dlatego powstał model 5 z śrubką i wyfrezowaniem bloku zamka o czym już pisał Rusznik.

Dodajemy zdjęcia do naszych postów najlepiej korzystając z zewnętrznego dostawcy jak np. fotosik.pl
Kopiujemy wtedy tylko link dedykowany do zamieszczenia na forum np. taki :

Rewolwer 1862 Police kal. 36  5.5 lub 4,5 lufa.
W dobrym lub bardzo dobrym stanie.

Przedstawiam poniżej artykuł kol. Rusznika z początku 2017 roku jaki znalazłem w swoim archiwum. Publikuję go oczywiście za zgodą Autora.

Rusznik napisał(a):W tym wątku chciałbym przedstawić forumowiczom rożne repliki kapiszonowego Sharps Rifle produkowane od lat 1970 do dnia dzisiejszego z szczególnym uwzględnieniem systemów zamkowych oraz jakości ich wykonania. Pokrótce tez omówię rożne typy amunicji oraz aspekty tuningów w poszczególnych modelach Sharps'ów.

Z tego co się orientuje pierwsze Sharpsy kapiszonowe zaczęto produkować około 1970 roku w północno-włoskiej fabryce IAB [Industria Armi Bresciana , Marcheno] oraz prawie równorzędnie w znanej fabryce broni A.Zolli gdzie ożywano nieobrobionych podzespołów / części do Sharpsow produkowanych przez IAB oraz następnie kilka pomniejszych fabryk z tego regionu rozpoczęło krótkie serie produkcji replik Sharpsow.


Dziś tą broń można dość często spotkać na rynku wtórnym środkowej Europy często w bardzo dobrym stanie zachowania.
W tym czasie zasadniczo produkowano w powyższych fabrykach karabinki kawaleryjskie z lufą długości około 22'' oraz karabiny z lufą długości 28'' tak w wersji Rifle z lufą okrągłą jak i ośmiokątną typu Sporting głównie w kal. 0,52” i 0,45”.
Repliki te to były pewną wariacją na temat epokowego modelu Sharpsa M 1859/63 lub też Sharpsa produkcji Konfederackiej M 1862 z fabryki Robinson w Richmond, głównym odstępstwem od oryginału M 1859/63 była uproszczona płyta zamkowa bez umieszczonego na jej górnym grzbiecie automatu do kapiszonów oraz stała tuleja w komorze lufy. Bloki zamkowe posiadały ruchomą płytę uszczelniającą zgodną z epokowym patentem R.S. Lawrence z 1859 roku oraz reszta podzespołów zamka była ogólnie zgodna z epokowym oryginałem.

Repliki Sharps'a z firmy A. Zolli miały lufy najczęściej 6 polowe o skręcie gwintu 1-48'' i kalibrze w polach gwintu .52'' czyli dokładnie jak epokowy oryginał, stałą tuleje w komorze lufy , blok zamka z ruchomą płytą uszczelniającą pat. 1859 oraz celowniki ramkowe typu wojskowego M 1859 skalowane do 800 jardów.
Produkowano wersję kawaleryjską oraz wersję Rifle z okrągłą 28'' calową lufą.
W pierwszych latach produkcji stosowano plaską sprężynę dźwigni zamkowej jak w oryginale jednak późniejsza produkcja miała uproszczony system za pomocą spiralnej sprężynki z tłoczkiem, we wcześniejszej produkcji ożywano napisów - sygnowania jak w epokowej broni w tym napisy sharps patentu z 1848 roku na bloku zamkowym.
Broń ta była dobrej jakości zwłaszcza lufy miały precyzyjnie wykonane gwintowanie oraz oksydowanie, drewniana osada też niczego sobie jakość wykonania. Jeśli ktoś zakupi takiego Sharpsa z A. Zolli w dobrym stanie to wystarczy wykonać tuning systemu uszczelniającego zamka poprzez poler czoła płyty i tulei lufy lub poprzez wymianę na nową lepiej dopasowana [szczelina pomiędzy płytą a tuleją nie większa niż około 0,05mm] i inne drobniejsze poprawki mechaniki broni. Pociski do amunicji papierowej można ożyć typu ''choinka'' z rożnych dostępnych kokil lub tez zaopatrzyć się w kokile do pocisków typu M 1863 New Model alternatywa jest tez kula kal.54''.
www.waffen-welt.de/album.php?albumid=70&pictureid=707 typowy S.Rifle od A.Zolli zawsze mylnie opisywany, że jest jakoby w kal.54 gdyż faktycznie jest tam lufa w kal. 0.52''.

Firma Armi San Marco oraz ASP fabrykowała swoje Sharpsy na podzespołach wykonanych przez firmę IAB chodzi tu głównie o bloki zamkowe , ramy zamkowe , części do zamków kapiszonowych, które były wykonywane metoda precyzyjnego odlewania...resztę części broni wykonywano na miejscu i tu też ozywano firmowe lufy kal.52 z 6-cio polowym gwintem o skręcie 1-48''.
Firma ta oprócz karabinków kawaleryjskich produkowała Sharps Sporting z lufami ośmiokątnymi głównie długości około 28'' w kal.52” oraz kal.45” z szybkim gwintem 1-20'' , w tym były wersje z celownikami ramkowymi jaki i z celownikami typu diopter.
Broń tej fabryki była mniej starannie wykonana i z gorsza jakością gwintowania luf, aspekty tuningu systemu uszczelnienia zamka jak opisane wyżej. Zasadniczo od wytworów A. Zolli różniły się zasadniczo sygnowaniem/oznaczeniem firmowym i kosmetycznymi szczegółami fabrykacji.

Podsumowując powyższe fabrykacje replik Sharpsów - jest to tania i dość dobra replika wymagająca tylko niewielkiego acz fachowego tuningu zamka-systemu uszczelniającego, godna polecenia gdy mamy do czynienia z niewiele lub wcale eksploatowaną sztuką broni.

Powyższe firmy zakończyły produkcje swych Sharpsów około końca lat 1980 tych, natomiast firma ''matka'' IAB działała dalej niestety kilka lat temu zakończyła też swój ''marny żywot''.

Firma IAB na początku swej produkcji bardzo starannie składała swe wyroby tak aby system zamkowy działał w miarę poprawnie podczas strzelania z papierowych patronów , płyty zamkowe często robiono ze stali nierdzewnej dla przedłożenia ich żywotności strzeleckiej , również oksydowanie luf starej produkcji IAB było bardziej epokowe i jakościowo lepsze od schyłkowej produkcji z początku 21 wieku. Lufy w starej produkcji były najczęściej w epokowym kal.52'' w wersjach typu Sporting rzadziej stosowano kal.45 z szybkim gwintem 1-20'' , lufy tych sportingów są najczęściej w przekroju okrągłym zwężającym się ku wylotowi. Armatura broni oraz części zamków były dość starannie wykonane i wykończone. Wszystkie modele miały stalą tuleje komory lufy.
W drugiej połowie lat 1980 tych wprowadzono nowe lufy kal.54 – 13,75 mm z dwoma typami skrętu gwintów.
W karabinkach kawaleryjskich i nowych Sportingach z ośmiokątna 28'' lufą był to skręt 1-48'' natomiast zaczęto produkować Sharps Rifle z okrągła lufą tak ze skrętem gwintów lufy 1-48'' jak i wersje 1-60''.
W Sharpsach Sportingach ''o zgrozo'' wprowadzono też lufy kal.45” z wolnym gwintem 1-48'' oraz wprowadzono uproszczenie sprężyny dociskowej kabłąka dźwigni zamka, który od tej pory stanowił tandetny tłoczek w spiralnej sprężynce .
Wprowadzono nowy kaliber lufy jednak nikt w Europie nie produkował do tej broni pocisków typu sharps w kalibrze .54 !!! Byl to pomysł związany z masowym exportem tej broni do USA gdzie takie kokile kal.54” do patronów sharpsa produkowano.
Zaczęto produkować tą broń w wersji KIT czyli elementy do własnoręcznego wykończenia, cieszącą się dość sporym wzięciem głównie w USA gdzie różni indywidualni rusznikarze precyzyjnie składali i wykańczali te elementy broni , powstała też mała firma jak chyba dobrze pamiętam ''Star Sharps'' w Texasie gdzie składano rożne Sharpsy z KIT części firmy IAB około 1990 roku, wprowadzono nowe brunirowanie luf o matowej fakturze powierzchni , wprowadzono też nowy typ celowników w Spotingach oraz kilka kosmetycznych zmian ciągle upraszczając produkcje i tym samym schodząc z jakości końcowego produktu.
Po roku 2000 na krótko wprowadzono nowy kaliber luf w Sharpsach Sporting kal.50'' ze skrętem gwintu około 1-30'' głównie na rynek amerykański oraz wersje wojskowa karabinu w tym model ''Berdan''. W schyłkowej produkcji początku lat 2000 jakość wykończenia broni była na wyraźnie niższym poziomie niż w 20 wieku firma upadla około 2010 roku.

Mogę wręcz celowo pominąć opis aspektów technicznych tyczących się Sharpsów firmy IAB wczesnej produkcji gdyż na dzień dzisiejszy są bardzo rzadko spotykane.
Warto natomiast nieco szerzej omówić kwestie techniczne związane z Sharpsami firmy IAB z ostatnich lat produkcji, gdyż głównie te wersje są spotykane w kalibrze .54” co wiąże się z wieloma kłopotami w dostaniu odpowiednich do tego kalibru pocisków i kokil do odlewania.
Dla jasności nikt w Europie nie produkuje się wielkoseryjnie takich kokil do pocisków Sharps kal.54” więc pozostaje zakup u rożnych mniejszych producentów i tym samym droższych firm lub indywidualne zamówienie wykonania takiej kokili. Można też pokusić się o ''czarowanie'' z rożnymi pociskami typu Minie kal.54” czy pociskami typu ''choinka'' z kal.52” gdzie tylko dolny pierścień daje wypełnienie światła lufy plus strzelanie z niewielkich ładunków cp!
Natomiast jak się trafiło na dobrą starą sztukę IAB Sharpsa Sportinga z lufą kal.45” z szybkim gwintem 1-20'' to można ożywać tam całą gamę pocisków z sharpsów nabojowych, byle głowica pocisku była pasowna do kalibru lufy w polach.
Natomiast jak ma się zupełnego pecha gdy zakupiło sie Sportinga IAB z lufa kal.45 i gwintem 1-48'' ... tu niestety niema dobrego i łatwego rozwiązania gdyż trzeba fachowo zaprojektować do tej lufy odpowiednio krotki pocisk co i tak nie gwarantuje satysfakcjonującej celności na dystansach powyżej 100m.
Ogólnie prószę się od tego trzymać jak najdalej. Zasadniczo wszystkie sztuki, które spotkałem na przestrzeni ostatnich 13 lat wymagały większego lub mniejszego tuningu zamka i kilku innych podzespołów broni oraz koronowania wylotu lufy. Ze względu na budowę komory prochowej ze stalą tuleją i długim stożkiem przejściowym w lufie nie polecam kombinowania z fabrycznymi gilzami mosiężnymi, które i tak nie dają w tym wypadku uszczelnienia systemu podczas strzału!

cześć wszystkim, krótkie pytanie do znających się w temacie , jeżeli dajemy mniejszą naważkę prochu niż przewidział producent w pistolecie to czy "wypełnienie" komory prochowej kaszą ma sens w pistolecie? bo np: nie widzę takiego zabiegu w underchamerze czy jak on tam się nazywa

czerwiec 2018 r.

Jak człowiek wychodzi po raz pierwszy na oś gdzie tarcza wielkości fajnego kampera na 800 yardów jest mniejsza od pola czarnego tarczy TS-2 na 100 metrów to zaczyna się pytać „co ja tutaj robię ?”.
Nic to bierzemy byka za rogi i zaczynamy strzelać. 
Wyjadacze mają swoje zeszyty a w nich jakieś tajemnicze zapiski, cyfry, skróty … ale, ale coś zaczyna wyglądać znajomo, przecież ja też się przygotowałem ZS czy CH toż to nasz proch, te 100 czy 80 gr to naważka a 400 m/s to prędkość początkowa pocisku. Podobne zapiski mam i ja i do tego końcowe wartości w calach i setnych jego częściach to nastawy dioptera. Z czarnej magii wyłoniła się czysta matematyka, szybko obliczona przez STRELOKA czyli kalkulator balistyczny.

Pierwszy strzał i krótki odzew od najważniejszej osoby czyli spottera (obserwatora) „za blisko 200-300 m”. Tak strzelec strzela ale to obserwator mówi gdzie trafiasz a bez jego wskazówek na tej odległości sam strzelec jest ślepcem.
Dobra mamy informację, nie strzelam drugi raz od razu myślę ile podnieść diopter. Tak mam zapisane ile podnoszę w metrach na jedną setną cala mego dioptera, przeliczam i podchodzę do drugiego i kolejnych strzałów.
Wreszcie jest hasło spottera „w tarczy” i uśmiech, pierwszy raz trafiłem w życiu na tak daleko czyli  800 y. 
Gorzej wychodzi strzelanie na 900 y – nie trafiam ani razu ale mam przybliżone nastawy dobrze, żę to tylko trening. 
No i wreszcie 1000 yardów, diopter 3 calowy dawno się „skończył” strzelam ponad tarcze dobre 10 m i podobno trafiłem. Miraż w lunecie od słońca powietrze pływa a jak jest cień to na tarczach robi się buro i „odpływają” w dal wtedy nie widać miejsc trafień (dymków na skalistym podłożu).
Jadę z ekipą przesuwać tarcze, musi być nas sześciu by tą wielką płaszczyznę naraz przesunąć o te kolejne 100 y. Znalazłem swój pocisk, jeden z tych co spadł za blisko o ok. 300 m to, że mój to świadczą ślady charakterystycznego gwintu Henry'ego.

Po treningu i małym przyjęcia w gronie strzelców powrót do hotelu i myślenie „co jest nie tak ?”. Rozważam nowe naważki i tylko na szybkim prochu, sypię 77 gr ZS2. Potwierdziło się to w dniu zawodów. 

Cytat:... strzelałem za blisko, skończył się diopter, skończyło się wzgórze i drzewa na nim i wciąż za blisko ale mam lufę oktagonalną i lewy dolny rant wycelowany w szczyt najwyższego drzewa to była moja linia celowania.